Door jarenlang met verschillende leermeesters en -meesteressen mee te kunnen kijken, mee te kunnen doen en bij te studeren, heb ik een combinatie aan weten verkregen. De verschillende kennisbronnen lopen mooi in elkaar over en vullen elkaar aan.

Mijn werkleven-pad begon vanaf een inmiddels niet zo voor de hand liggende plek: eindexamen op de filmacademie. Door jarenlang achter de camera te staan heb ik sindsdien veel geleerd over hoe ik mensen kan helpen om verbinding met hun innerlijk te maken.

Ik heb mensen bevraagd op hun zielenroerselen, mensen uit alle lagen van de bevolking, over de hele wereld. En altijd was daar die eigen wijsheid die zich voorzichtig liet zien, bij iedereen die ik voor mijn camera mocht ontvangen.
Voelbaar als het ware, tastbaar in de ruimte. Het onzichtbare zichtbaar maken, met de camera.

Ruim 15 jaar heb ik dat gedaan en toen begon dit werk langzaamaan te knellen, als een te kleine jas die me zo lang goed had gepast. Ik voelde steeds meer de behoefte om zelf zichtbaar te worden in de ontmoeting, achter de camera vandaan. Mijn interviews werden coachingsgesprekken. Mijn eigen wijsheid liet zich zien.

Ik volgde jarenlang trainingen, ging verder op zoek naar mijn eigen wijsheid. Het dwong me mijn eigen verleden onder ogen te zien, gekleurd door agressie en buiten gesloten worden. Het dwong me ook te dealen met heftige emoties die ik zo keurig onder mijn eigen mat had geschoven.
Tegelijkertijd leerde ik mensen en groepen te begeleiden vanuit alle dimensies van het mens zijn.
Om uiteindelijk uit te komen bij een oneindige bron van wijsheid die mij steeds ontroert.